در این پژوهش با استفاده از دو پرسشنامه، رابطه سبک های دلبستگی با رضایت مندی زناشویی مورد بررسی قرار گرفته است. شرکت کنندگان در این پژوهش ۱۶۰ نفر از دانشجویان دختر متأهل مجتمع علوم انسانی شامل (۸۰ زن و ۸۰ مرد) هستند که با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.
روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی و همبستگی بوده است و جهت جمع آوری داده ها از دو ابزار:
– پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شیور (۱۹۸۷)
– پرسشنامه رضایت زناشویی DAS
استفاده شده است. تجزیه و تحلیل یافته های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS در سطح توصیفی و تحلیل زمینه های پژوهش صورت گرفت. در سطح توصیفی از مشخصه های آماری نظیر: میانگین، انحراف معیار، حداقل و حداکثر استفاده شد و در سطح یافته های مربوط به زمینه های پژوهشی از روش همبستگی پیرسون و آزمون t و آزمون One-way anowa استفاده شد.
یافته ها حاکی از رد سه فرضیه و تأیید دو فرضیه می باشد. بدین معنی که بین سبک دلبستگی ایمن و رضایت مندی زناشویی رابطه معنی داری دیده نشد. بین سبک دلبستگی اجتنابی و رضایت مندی زناشویی رابطه معنی داری دیده شد. بین سبک دلبستگی دوسوگرا و رضایت مندی زناشویی رابطه معنی داری وجود داشت.
بین سطح رضایت مندی زناشویی در مردان و زنان تفاوت معنی داری وجود نداشت و بین میزان تحصیلات و رضایت مندی زناشویی رابطه معنی داری دیده نشد.