موضوع این مقاله بررسی دستور موقت و تأمین خواسته در قانون داوری تجاری بین المللی ،مصوب سال ۱۳۷۶ و قانون نمونه آنسیترال توسط داور می باشد. این قانون که خود مؤید اهمیت داوری در سال های اخیر می باشد مورد توجه شخصیت های بازرگانی بین المللی همینطور قانونگذار ایران قرارگرفته است وتاحدی نقص قانونی موجود در این باب را جبران نموده است. قانون داوری تجاری بین المللی مصوب سال ۱۳۷۶ که من بعد در این مقاله با عنوان قانون داوری جدید آورده می شود از قانون نمونه آنسیترال الگوگرفته است واین قانون از مهم ترین مصوباتی است که درسال های اخیر به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است . نوآوری های این قانون، هماهنگ با گرایش های جدید در داوری بازرگانی بین المللی و قابل مقایسه با مقررات جدید داوری در کشورهای دیگر است، اگر چه نقائص مهمی در آن ملاحظه می شود که این مهم بیشتر نتیجه عدول از قانون آنستیرال می باشد.