تعیین تاریخ دقیق ادبیات کودکان به معنای عام آن کار چندان ساده ای نیست.

ولی شاید بتوان گفت قرن هفدهم را می توان آغاز تالیف کتاب کودک دانست.

از جمله کتاب های این دوره کتاب « جهان در تصویر» در سال ۱۶۵۴ توسط « آموس کمینوس» به چاپ رسید و

در آن کودک را به عنوان فردی مستقل مورد بررسی قرار داد.

در سال ۱۶۷۱ یک روحانی به نام« جیمز جانی وی » در انگلیس نخستین کتاب مخصوص کودکان با عنوان « یادگاری برای کودکان » را به رشته ی تحریر در آورده

و عقاید مذهبی را به عنوان بهترین ابزار جلوگیری از ترس تلقین کرد.

در سال ۱۶۷۸،« جان بانیان » کتابی با عنوان « پیشرفت زوار » تالیف کرد. در این کتاب، علاوه بر آموزش مذهبی، به آموزش اخلاقی نیز توجه شده و قابل استفاده بزرگ سالان و خردسالان بود. در سال ۱۶۹۷ داستان های ساده ای مخصوص کودکان در فرانسه منتشر شد یکی از معروف ترین نویسندگان این داستان « پرولت » نام داشت. در سال ۱۷۶۲ « ژان روسو » در فرانسه کتاب « امیل » را نتشر ساخت و در قرن هجدهم گام های مهم و موثری در این باره برداشته شد و تحولاتی در رواج افکار و تغییرات انقلابی در نظرات مردم به ویژه مردم به وجود آمد.

برادران « گریم » قصه های عامیانه آلمان را در دو مجلد در سال های ۱۸۱۲- ۱۸۱۴ منتشر کردند. آنان قصه های خود را روی روایات شفاهی و زبان قصه پردازان گرد آوردند و آن ها را ویرایش کردند و به کودکان عرضه داشتند.

اما ادبیات کودکان به مفهومی که امروز به آن معتقدیم وجود نداشت تا این که در قرن نوزدهم کسی که او را پدر ادبیات کودکان می توان نامید، یعنی« هانس کریستن اندرسن » داستان هایی نوشت و این مفهوم را پایه گذاری کرد. نام او اینک زینت بخش بزرگ ترین جایزه ی ادبیات کودکان جهان است.