ژان اگوست دومینیک انگر (به فرانسوی: Jean Auguste Dominique Ingres) (۱۷۸۹ – ۱۸۶۷) از نقاشان نئوکلاسیک فرانسوی بود.
انگرکلاسیستی ناب بود. به علت استعداد غیر قابل انکارش درنقاشی های کلاسیکِ تاریخی در فرانسه، برای سالیان دراز مورد تحسین همگان قرار گرفته بود. انگر نقاشی های تاریخی اش را به عنوان بهترین و برجسته ترینِ آثارش می نگریست، نقاشی هایی که آگاهانه در سبکی باستانی خلق می شدند تا در بیننده خاطره ی هنر ناب یونان و روم را زنده کنند. لیکن برای ما چهره نگاری ها و پیکره های برهنه ی او در بهترین حالت ایده آل های زیبایی را متجلی می سازند که به عقیده ی خودش صرفاً از طریق طراحی دقیق و واضح اجزا نقاشی می توانستند بوجود آیند. تابلوی اودالیسکِ (ندیمه یا زن برده) او نمایانگر توجه و علاقه برای مضمون های غیر متعارف است که توسط شعرای رمانتیک برانگیخته می شدند، اما در خود به زحمت عنصری از رومانتیسم نهفته دارند (تصویر ۴۶). این تابلو آرمانی از زیبایی در آئین تصویر کشی پیکر برهنه در رنسانس توسط نقاشانی چون تیسیان و جورجیو است، هر چند که در مجموع نسبت به شیوه ی کار آنها بی تفاوت تر و غیرصمیمانه تر است. ترکیب بندی این اثر به تنهایی تحت سلطه ی خط منحنی پشت فیگور قرار دارد. رنگ تابلو ملایم است و کوچکترین نسیمی از هوا جریان ندارد. خمیدگی پرده که در دست ندیمه قرار گرفته ادامه ی انحنای بدنش می باشد.
کَنیز زیبا یکی از آثار بزرگ هنری به‌شمار می‌آید. این اثر در سال ۱۸۱۴ توسط دومینیک آگوست اینگرس(۱۷۸۰ – ۱۸۶۷) از نقاشان نئوکلاسیک فرانسوی کشیده شده است. این اثر و آثار مشابه در این سبک، به دلیل بار معنایی در انتقال از مفهوم پوسیده هنر کلاسیک به هنر مدرن همیشه مورد توجه هنردوستان قرار گرفته است. به نظر می‌آید اینگرس در این اثر تمامی شناخت هنری خود را یک جا عرضه کرده است، خلق پیکره اثر در سبک مجسمه گونه خود، سطوحی براق، حجم‌هایی توپر و در عین حال ساده که به نحو زیبایی با منحنی‌های شناور کنترل شده اند، سطح صاف و یک دست بدن کنیزه با تزئینات پارچه‌ای شکسته، درهم و شلوغ همراه می‌شود تا امتیاز ویژه‌ای به اینگرس در همراهی طعم رمانتیک اثر با میل جنسی بدهد. این اثر هم‌اکنون در موزه لوور در پاریس نگهداری می‌شود.